Άννα μου,

Σε γνώρισα σαν νεαρή δασκάλα, όταν υπηρέτησες στο Κατώτερο Δημοτικό Σχολείο Σταυρού, στην Αμμόχωστο. Τότε υπηρετούσα κι εγώ στο γειτονικό Ανώτερο Σχολείο Σταυρού, μαζί με τον αργότερα σύζυγό σου και φίλο μου, Κωστάκη. Δέσαμε τότε μια νεανική φιλία, που κράτησε ως προχθές, που μια επάρατη ασθένεια σε πήρε από κοντά μας.

Με τον Κώστα σου, όπως συχνά αποκαλούσες τον Κωστάκη, αποκτήσατε δύο θαυμάσια κορίτσια, που λόγω των σχέσεών μου με τους γονείς, με αποκαλούν ως τα σήμερα θείο.

Παρακολούθησα όλη τη σταδιοδρομία σας, ανταλλάζοντας επισκέψεις, άλλοτε στην Αγία Νάπα, στην Αργάκα, στον Αγρό ή στο Παραλίμνι όπου υπηρετούσα εγώ.

Από τις κοινές εκδρομές που κάναμε με τα παιδιά μας σε βουνά και σε θάλασσες, έχω πολύ ζωντανές αναμνήσεις όπως στον Σταυρό της Ψώκας και στους Σκουταρόσπηλιους του Παραλιμνίου.

Θυμάμαι ακόμη το ταξίδι μας στη Φινλανδία, όπου ήμουν ο συνοδός σου, όταν ο Κωστάκης δίδασκε κυπριακούς και ελληνικούς χορούς. Πήγαμε σε μουσεία, εκκλησίες, καταστήματα και παραλίες.

Στο ταξίδι μας στη Ρόδο, με συγκίνησε η πρωτοβουλία σου να παραγγείλεις μια τούρτα για τα γενέθλιά μου. Όπως λέει και ο Κωστάκης, οι παλιές φιλίες δεν δαμάζονται από τον χρόνο.

Για τα χαρίσματά σου σαν γνήσια Λευκονοικιάτισσα δεν θα αναφερθώ. Ήταν σε όλους γνωστά.

Αυτά τα λίγα, αλλά ανθρώπινα, ήθελα να πω στην ταφή σου σαν κατευόδιο για το ταξίδι σου για τον κόσμο, όπου δεν υπάρχει θλίψη, ούτε πόνος ούτε στεναγμοί.

Καλό σου ταξίδι, καλή φίλη.

Ελαφρό και μοσκομυριστό το χώμα που σε σκέπασε σήμερα.

Ο φίλος σου
Άντρος

Λάρνακα 8.3.2012