Η νέα σεζόν έρχεται με πρόκληση για τη Μέλανη, μία πρόκληση όμως, στην οποία πιστεύει και θέλει να τη μοιραστεί με αγωνία μαζί μας. Η αλλαγή από την πρωινή ζώνη στη βραδινή είναι μεγάλη αλλαγή και στη ζωή της παρουσιάστριας, αλλά δεν είναι η μόνη, όπως μας αποκαλύπτει…

Τέλη Σεπτεμβρίου περιμένουμε να δούμε τη νέα εβδομαδιαία εκπομπή του ΣΙΓΜΑ «Μήνυμα Αγάπης», μία εκπομπή που αναμένεται να συγκινήσει όσο λίγες. Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε την ανανεωμένη από όλες τις απόψεις Μέλανη στο νέο της ρόλο και ανυπομονούμε να δούμε τις αληθινές ιστορίες που θα μας παρουσιάσει.

Φέτος έχεις κάνει μία μεγάλη αλλαγή. Δεν θα ξυπνάς χαράματα και δεν θα έχεις καθημερινά το στρες της προετοιμασίας για να βγεις στην εκπομπή… Νιώθεις πιο ξεκούραστη;
Με τα υπόλοιπα καθήκοντα που ανέλαβα δεν μπορώ να το πω… Ασχολούμαι ήδη και με τις υπόλοιπες παραγωγές του ΣΙΓΜΑ. Αντιθέτως, τώρα έχω περισσότερη δουλειά να κάνω. Επειδή τον τελευταίο χρόνο, παράλληλα με το πρωινό, ετοίμαζα κι άλλες εκπομπές -και το «Μήνυμα Αγάπης» και είχα κι άλλα καθήκοντα- ήμουν πάρα πολύ πιεσμένη. Απλώς η διαφορά είναι ότι δεν έχω αυτές τις δύο ώρες που πρέπει να είμαι «στην πρίζα». Γιατί είτε χαρούμενη ήμουν είτε λυπημένη, έπρεπε να δείχνω ότι είμαι μες στην τρελή χαρά. Το να μην έχεις αυτές τις δύο εντατικές ώρες που μοιάζουν να είναι πολύ περισσότερες, έχεις το χρόνο να σκεφτείς κι άλλα πράγματα με περισσότερη άνεση.
Πώς νιώθεις για το νέο βήμα που κάνεις;
Είναι κάτι που περίμενα να γίνει. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό στη ζωή μας το κάθε πράγμα να γίνεται στην ώρα του και καταλαβαίνεις ότι κάτι γίνεται στην ώρα του όταν νιώθεις άνετα με τα νέα δεδομένα. Αν «κλοτσά» η νέα κατεύθυνση που παίρνεις, σημαίνει δεν ήρθε η ώρα του να γίνει. Εγώ τώρα νιώθω πολύ άνετα και καλά με τα νέα δεδομένα, άρα ήταν η ώρα του να γίνει. Στις αρχές ένιωθα λίγο περίεργα, ότι αποχωριζόμουν την πρωινή ζώνη, γιατί το έκανα 11 χρόνια και είναι σαν να αποχωρίζεσαι το μωρό σου. Ξέρω, όμως, ότι το αφήνω σε καλά χέρια.
Πώς ήταν να «εκτίθεσαι» κάθε μέρα σε κοινό;
Σημαίνει πως δύο ώρες της ζωής σου κάθε μέρα, παρόλο που είσαι ο εαυτός σου, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα πεις και να τα δείξεις στην τηλεόραση. Πρέπει να είσαι προσεκτικός στο τι λες και πώς το λες. Είναι δύο ώρες από τη ζωή σου, που ό,τι και να έχεις, ό,τι και να νιώθεις, πρέπει να το ξεχάσεις και να αποδίδεις αυτό που θα ήθελαν οι τηλεθεατές.
Έχεις αγωνία για τη νέα εκπομπή;
Η προετοιμασία έχει πάει πολύ καλά, αλλά τη θεωρώ μία πρόκληση και έχω κάποιο άγχος επειδή αλλάζω «ζώνη» και κάνω μία τελείως διαφορετική εκπομπή. Το έχω το άγχος, αλλά είναι δημιουργικό.
Θα θυμίζει την εκπομπή «Πάμε πακέτο»... Μπορεί στην Κύπρο να πετύχει τέτοιου είδους εκπομπή; Δεδομένου ότι ο κόσμος δεν μιλά με ευκολία δημόσια για τα προσωπικά του;
Έτσι νόμιζα και εγώ μέχρι που άρχισα να ασχολούμαι με την εκπομπή. Παρόλο που δεν έχουμε βγει ακόμα στον αέρα και δεν έχει ακόμη δημοσιοποιηθεί τόσο πολύ η εκπομπή, ο κόσμος άρχισε από νωρίς να μας παίρνει τηλέφωνο. Ακόμα και κόσμος που με συναντά στο δρόμο ή σε συναθροίσεις με ρωτά για την εκπομπή και μου διηγούνται ιστορίες ή με ρωτούν αν μπορούν να έρθουν στην εκπομπή. Έχουμε βρει απίστευτες ιστορίες! Δεν είναι ακριβώς όπως το «Πάμε πακέτο» γιατί η συγκεκριμένη εκπομπή θα εμπεριέχει το «ευχαριστώ», το «συγγνώμη»… Δηλαδή, αν θέλει να πει κάποιος «ευχαριστώ» σε κάποιον γιατί του έσωσε τη ζωή, γιατί έγινε δέκτης οργάνων ή του άλλαξε τη ζωή με κάποιο τρόπο ή θέλει να ζητήσει συγγνώμη γιατί μπορεί να πλήγωσε κάποιον, μπορεί να γίνει... Στην ουσία είναι μία εκπομπή με συναίσθημα. Απλώς εκφράζεις τα συναισθήματά σου μέσα από αυτήν. Ακόμα και οι ιστορίες που μπορεί να μην έχουν τέλος θα παρουσιάζονται και θα ζητούμε τη βοήθεια του κοινού. Για παράδειγμα, αν ψάχνει κάποιος ένα άτομο που ζει στο εξωτερικό και εμείς δεν το έχουμε βρει, συνεχίζουμε τις έρευνές μας, παρουσιάζουμε την ιστορία του στην εκπομπή και ζητούμε τη βοήθεια του κοινού. Θα έχει επίσης δηλώσεις από συγγενείς ή φίλους και ρεπορτάζ. Ο περισσότερος κόσμος με τον οποίο μιλήσαμε έχει την περιέργεια να δει την εκπομπή, επειδή ξέρουν ήδη το «Πάμε Πακέτο» και είναι εξοικειωμένοι με αυτήν.
Ποιοι θα είναι οι συνεργάτες σου;
Η Λουκία Τσάπα στην παραγωγή, η δημοσιογράφος Χριστιάνα Αντωνίου και ο σκηνοθέτης Νικόλας Κουμίδης.
Και το look σου φέτος είχε αλλαγές…
Λίγο. Νομίζω όμως ότι δεν θα μου φύγει ποτέ το ξανθό!
Παράλληλα έκοψες το τσιγάρο, τον καφέ, άλλαξες διατροφή… Τι σε ώθησε σε αυτές τις αλλαγές;
Άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τον εαυτό μου και τις καταστάσεις γύρω μου. Αγαπώ τον εαυτό μου πιο πολύ απ’ ό,τι τον αγαπούσα πριν. Πέρσι το Σεπτέμβρη σταμάτησα το κάπνισμα, άρα κλείνω ένα χρόνο… Σηκώθηκα ένα πρωί και είπα ότι δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ, διότι είμαι άνθρωπος που θέλω να έχω τον έλεγχο στη ζωή μου. Δεν επιτρέπω να με εξουσιάζει κανένας και τίποτε και το θεωρούσα χαζό να με εξουσιάζει ένα τσιγάρο, μία νικοτίνη. Έτσι ξύπνησα ένα πρωί και είπα δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ και δεν ξανακάπνισα. Νιώθω πολύ καλά, νιώθω ανάλαφρη. Παρόλο που κάπνιζα για πάρα πολλά χρόνια και αρκετά μάλιστα, μου ήταν εύκολο να το κόψω. Επίσης άλλαξα τη διατροφή μου, που και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Το πιο δύσκολο ήταν να «κόψω» τους καφέδες. Εκεί είχα συμπτώματα στέρησης με ημικρανίες και έλλειψη συγκέντρωσης για λίγο. Ωστόσο, δεν μου πέρασε από το μυαλό να ξαναπιώ καφέ. Έτσι έκοψα και τους καφέδες και στράφηκα προς την υγιεινή διατροφή. Όλα ανήκουν σε αυτήν την «αγάπη προς τον εαυτό». Ο οργανισμός μου είναι το σπίτι μου… γιατί το σώμα είναι το σπίτι μας.
Θα ήθελες να κάνεις κάποτε τη δική σου οικογένεια;
Σε κάποιο στάδιο ναι, αλλά δεν είναι προτεραιότητα.
Τι έχει προτεραιότητα;
Να είμαι εγώ καλά. Όταν είμαστε πιο μικροί, στην εφηβεία, πιστεύω ότι ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε και μετά, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, λόγω κοινωνικών συνθηκών, επειδή παντρεύτηκαν οι φίλοι μας και έκαναν οικογένεια, αρχίζεις να νιώθεις ότι είσαι εκτός και αυτό αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι. Δεν μου ταιριάζει αυτό, γιατί είναι σαν να φοράς ρούχα δανικά, σαν να φορτώνεσαι κάτι που δεν είσαι εσύ… Απλώς πας με το ρεύμα και επειδή εγώ δεν ήμουν ποτέ άτομο που πήγαινε με το ρεύμα, και με τις αλλαγές που έκανα τον τελευταίο καιρό, στο σώμα μου, μέσα μου, στην ψυχή μου και στο χαρακτήρα μου, σκεφτόμουν πραγματικά αν ο συμβατικός τρόπος ζωής, αυτός που λέμε συμβατικός τρόπος ζωής, είναι αυτό που πραγματικά θέλω. Και έφτασα στο συμπέρασμα ότι και μόνο με τη σκέψη, ανατριχιάζω. Δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλω. Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι τα παιδιά είναι θείο δώρο, αλλά δεν είναι μόνο η απόκτηση παιδιών η αποστολή του ανθρώπου πάνω στη γη. Η αποστολή του ανθρώπου είναι και άλλα πράγματα. Το βρίσκω εκνευριστικό να λέει κάποιος ότι δεν ολοκληρώνεσαι αν δεν κάνεις οικογένεια και παντρευτείς. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να ολοκληρωθεί ένας άνθρωπος και είμαι και της άποψης ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για να γίνουν γονείς. Και ίσως όταν κάποιοι αρχίσουν να το συνειδητοποιούν αυτό, να έχουμε καλύτερους αυριανούς πολίτες. Διότι μπορεί να μην είσαι κατάλληλος να κάνεις αυτό το πράγμα. Ξέρω αρκετούς ανθρώπους που παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά γιατί απλώς έπρεπε ή επειδή «έφτασε η ώρα τους» ή επειδή έπρεπε να «ολοκληρωθούν» και είναι δυστυχισμένοι και κάνουν και τους γύρω τους δυστυχισμένους. Μεγαλώνουν μωρά καταπιεσμένα στην ουσία, γιατί αν είσαι καταπιεσμένος γονιός, μεγαλώνεις καταπιεσμένα παιδιά. Έτσι, θα ήθελα κάποτε να κάνω παιδιά, αλλά όχι με την έννοια που ο περισσότερος κόσμος ονειρεύεται, όπως παντρεύομαι, κάνω παιδιά, κτίζω σπίτι, δουλεύω από τις 8 μέχρι τις 7, πάω σπίτι, την Κυριακή θα πάρω την οικογένεια εκδρομή… Όλα αυτά δεν είναι μέσα στο δικό μου σύμπαν. Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτό το πράγμα. Παρόλο που αυτά μπορεί να κάνουν κάποιον άλλο ευτυχισμένο, εμένα μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη κάτι άλλο. Ο καθένας πρέπει να ψάχνει για τις απαντήσεις μόνος του.
Είσαι ερωτευμένη;
Θα πω μόνο ότι είμαι ευτυχισμένη, είμαι καλά. Ετοιμάζω το δικό μου σπίτι στη Λεμεσό, που ελπίζω να ξεκινήσει σύντομα. Δεν φεύγω από τη Λεμεσό.
Τι σε εξοργίζει στην Κύπρο;
Το ότι πολυασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων και προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους ότι ο τρόπος που ζούμε εμείς τη ζωή μας είναι ο πιο σωστός, άρα πρέπει να το κάνουν και αυτοί. Νιώθω πως δεν αφήνουμε τον κόσμο να δημιουργήσει. Του καταπατούμε τα όνειρα, και του παιδιού μας και του συναδέλφου μας και του φίλου μας. Δεν άκουσα κανένα να λέει σε κάποιον που θέλει να εκπληρώσει ένα όνειρο, όσο τρελό κι αν είναι, «ναι, κάνε το, μπορείς, μπορείς να πετύχεις», συνήθως η απάντηση είναι «πετάς στα σύννεφα και θα προσγειωθείς ανώμαλα». Ο άνθρωπος πρέπει να έχει όνειρα, όσο τρελά και να είναι. Νιώθω ότι πολύ γρήγορα ξεχνούμε στην Κύπρο να είμαστε παιδιά. Διότι δεν γίνεται να επιστρέφει κάποιος από τις σπουδές του στα 20 και η μόνη του έγνοια να είναι πώς να μπει στο δημόσιο για να «την κάνει».
Εσύ κάνεις όνειρα;
Συνέχεια! Μέσα στο αυτοκίνητο, όταν πηγαίνω προς Λεμεσό ονειρεύομαι και τα περισσότερα πράγματα που κάνω σήμερα τα ονειρεύτηκα μέσα στο αυτοκίνητο.
Έχεις κάποια μεγάλη επιθυμία που θα ήθελες να εκπληρώσεις;
Τώρα θέλω πάρα πολύ να κάνω εκπαίδευση στο εξωτερικό σε θέματα που αφορούν στην τηλεόραση. Είναι κάτι που σκέφτομαι, κάτι που πρέπει να βρω το χρόνο και τον τρόπο να το κάνω. Και θέλω να το κάνω, γιατί η τηλεόραση είναι ένα μέσο που εξελίσσεται συνεχώς και είναι κάτι που αγαπώ πάρα πολύ. Το είχα κάνει και παλιά στο BBC και στο Channel 4.
Είσαι άτομο που θέλει να εξελίσσεται…
Ναι, αλλιώς βαριέμαι εύκολα. Με την καλή έννοια. Δηλαδή όταν μάθω κάτι, θέλω να πάω παρακάτω, θέλω να μάθω και κάτι άλλο.
Με τι είδους ανθρώπους δημιουργείς φιλίες;
Δεν μου αρέσουν οι αρνητικοί άνθρωποι και δεν έχω γύρω μου τέτοια άτομα, γιατί απλά, δεν υπάρχουν μέσα στο σύμπαν μου. Δεν έχω πολλούς φίλους. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και είναι άτομα που ή έχω καθημερινή επαφή ή φίλοι που ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί, άσχετα αν μιλάτε στο τηλέφωνο κάθε τρεις μήνες. Δεν τους θεωρώ φίλους, τους θεωρώ οικογένεια. Η οικογένεια που επέλεξα να έχω σε αυτήν τη ζωή.
Τι σου δίνει ενέργεια;
Το να σκέφτομαι κάθε μέρα ότι είμαι πάρα πολύ καλά, ότι τα πάντα είναι πιθανά, ότι μία καινούργια μέρα ξεκινά, που κρύβει εκπλήξεις.