Ανήκει σε μια οικογένεια που απασχολεί έντονα την κυπριακή κοινωνία. Η Γιώτα Παπαδοπούλου μάς καλωσορίζει στο σπίτι της και μας μιλά για όλα αυτά που την απασχολούν, τα όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα στη ζωή της και τα πλάνα μιας πολυάσχολης γυναίκας, μαμάς τεσσάρων παιδιών, που βρίσκεται στο πλάι ενός πολιτικού...

Eίναι εδώ και ένα χρόνο που προσπαθώ να σας «κλείσω» γι’ αυτή τη συνέντευξη. Αποφεύγετε τα φώτα της δημοσιότητας;
Σίγουρα δεν τα κυνηγώ. Σε κάθε περίπτωση ο τελευταίος χρόνος δεν ήταν ό,τι καλύτερο για την οικογένειά μας, οπότε νομίζω αντιλαμβάνεσαι το λόγο που σε δυσκόλεψα...
Αυτό το διάστημα, τι σας γεμίζει;
Τι με γεμίζει αλήθεια... Και εγώ πολλές φορές κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου και τότε συνειδητοποιώ ότι τα τελευταία πέντε χρόνια η ζωή μου είναι πιο γεμάτη από ποτέ. Έχω τα τέσσερα υπέροχα παιδιά μου, την Έλενα που είναι πέντε, τη Μισιέλ τριών και τα «τασσάκια», τον Τάσσο και την Αναστασία, που είναι δύο ετών. Οπότε η κάθε ώρα μου και το κάθε λεπτό είναι αποκλειστικά αφιερωμένα σε αυτά.
Και πώς περνάτε τις καθημερινές σας μαζί τους;
Οι καθημερινές μας είναι, φαντάζομαι, όπως κάθε οικογένειας. Το πρωί τα παιδιά στο σχολείο, το απόγευμα κάτι μεταξύ παιδικών γενεθλίων, μπαλέτου, ζωγραφικής και το βράδυ μπάνιο και «νάνι». Απλώς λόγω του ότι τα παιδιά είναι τέσσερα, υπάρχουν μέρες που έχουμε πάρα πολλά πράγματα να κάνουμε και τότε τα πράγματα δυσκολεύουν στην προσπάθεια να τους ικανοποιήσω όλους.
Είναι εύκολο με τέσσερα παιδιά στο σπίτι;
Δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι, αλλά υπάρχουν πάρα πολλές δυσκολίες, όχι επειδή είναι τέσσερα, αλλά επειδή είναι όλα πολύ μικρά και με πολλές διαφορετικές ανάγκες. Σκέψου να αρρωσταίνει ένα από τα τέσσερα και να πρέπει να απομονώσεις τα υπόλοιπα τρία. Άσε που συνήθως δεν πετυχαίνει η απομόνωση και αρρωστούν όλα αλυσιδωτά. Αξίζει επίσης να μας δεις την ώρα του μπάνιου. Αν και είναι πάρα πολύ κουραστικό, είναι η μεγαλύτερη καθημερινή μου απόλαυση. Τους έχω στην μπανιέρα και τους τέσσερεις και με τη σειρά τούς λούζω, τους ντύνω και τους κοιμίζω, συνήθως και με τη βοήθεια του Νικόλα. Μεταξύ επτάμιση και οχτώ το βράδυ στο σπίτι είναι λες και γίνεται πόλεμος, τρέχω από δωμάτιο σε δωμάτιο, λέω παραμύθια -φυσικά το κάθε παιδί είναι κολλημένο σε διαφορετικό παραμύθι- καθησυχάζω φοβίες και δίνω άπειρα φιλιά. Στις εννέα παρά, τέλος, αλλαγή σκηνικού και απίστευτη ησυχία.
Φανταζόσασταν ποτέ ότι θα ήσασταν η μητέρα τεσσάρων παιδιών;
Πάντα θέλαμε να κάνουμε μεγάλη οικογένεια, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε τέσσερα παιδιά μέσα σε τρία χρόνια. Φυσικά, παρά την καθημερινή κούραση, νιώθω πάρα πολύ τυχερή που έχω τα παιδιά μου. Θυμάμαι όταν τέσσερις μήνες μετά που γέννησα τη Μισιέλ, τη δεύτερή μας κόρη, άρχισα να έχω υποψίες ότι ήμουν ξανά έγκυος. Έπαθα πανικό! Όταν, δε, το επιβεβαίωσα με το γιατρό μου και μου είπε σαν κερασάκι στην τούρτα ότι είναι και δίδυμα, έπαθα το σοκ της ζωής μου. Σκεφτόμουν τι έχω να τραβήξω. Όταν αργότερα προέκυψαν κάποια προβλήματα με την εγκυμοσύνη και κινδύνεψα να τα χάσω, τότε αντιλήφθηκα πόσο πολύ τα ήθελα στη ζωή μου.
Μπορείς να μου μεταφέρεις την εικόνα όταν βρίσκεστε όλοι στο σπίτι;
Γίνεται χαμός! Όμως νομίζω πως είμαστε μία πάρα πολύ δεμένη οικογένεια και δεν θα μπορούσα ποτέ πλέον να φανταστώ το σπίτι μας άδειο χωρίς την παρουσία των παιδιών μας, τη φασαρία, τα πειράγματα, τα γέλια και τη χαρά τους.
Θα θέλατε να μεγαλώσετε κι άλλο την οικογένειά σας;
Να μας έχει ο Θεός καλά και ναι, ελπίζουμε να πάμε για πέντε και βλέπουμε.
Είναι στα άμεσα σχέδιά σας δηλαδή;
Όχι άμεσα, αλλά σε δύο-τρία χρόνια.
Είναι ταξίδια που θέλετε να πραγματοποιήσετε για να φορτίσετε τις μπαταρίες σας;
Αρκετές φορές! Αλλά δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο λόγω των υποχρεώσεών μας. Δεν πειράζει όμως, είμαι σίγουρη πως θα έχουμε χρόνο για ταξίδια στο μέλλον.
Η Γιώτα Παπαδοπούλου, τι κάνει αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό της;
Διαβάζω πολύ, ίσως επειδή μπορώ να το κάνω εύκολα. Όταν ησυχάζει το σπίτι, τότε μου αρέσει να απομονώνομαι και να διαβάζω. Μου αρέσουν πολύ τα ιστορικά βιβλία και τώρα διαβάζω το «Χαμένο Παράδεισο», που βασίζεται στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και το έχει γράψει ο Milton Giles. Επίσης, άρχισα και πάλι να ασχολούμαι με την καλλιτεχνική φωτογραφία, κάτι που έκανα τον καιρό του Πανεπιστημίου. Το Σεπτέμβριο θα παρακολουθήσω και σχετικά μαθήματα.
Θέλω να μοιραστείτε μαζί μου ένα περιστατικό που συνέβη και σας άλλαξε τη ζωή…
Στα μέσα του χειμώνα χρειάστηκε να μείνω με τον Τάσσο, το γιο μου, για κάποιες ημέρες στο Μακάρειο Νοσοκομείο λόγω πνευμονίας. Οι εικόνες που αντίκρισα με τα άρρωστα παιδάκια και ο πόνος που αναγνώρισα στα μάτια κάθε μάνας που τρομάζει στην ιδέα του άρρωστου παιδιού της, με έκαναν να αναθεωρήσω την πραγματική αξία της ζωής. Προσπαθώ να βλέπω τα πάντα θετικά και να μην παραπονιέμαι για τα μικροπράγματα της καθημερινότητας.
Είστε μέλος μιας οικογένειας που απασχολεί την κυπριακή κοινωνία. Είναι εύκολο αυτό, να θέλουν να μαθαίνουν όλοι τα πάντα γύρω από το επώνυμό σας;
Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο, όχι λόγω της κοινωνίας. Για την ακρίβεια, μου δίνει ευχαρίστηση και απόλαυση η συνεχής επικοινωνία με τον απλό κόσμο. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν και οι κακεντρέχειες και τα κακόβουλα σχόλια, τα οποία πρέπει να μάθεις να αγνοείς και να διαγράφεις από τη σκέψη σου.
Ποιες ήταν οι στιγμές που χρειάστηκε να σταθείτε στο πλευρό του συζύγου σας;
Φυσικά το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ήταν οι ημέρες που χάσαμε τον πεθερό μου. Ο Νικόλας και οι υπόλοιποι στην οικογένεια χρειάστηκαν πολλή δύναμη και πολλή στήριξη για να ξεπεράσουν το θάνατο του πατέρα τους και πριν καλά-καλά περάσει αυτή η θλίψη, ήρθε η ακατανόητη σύληση του τάφου του. Δεν μπορώ να περιγράψω τι περάσαμε εκείνους τους μήνες, δεν θα το ευχόμουν ούτε στο χειρότερό μου εχθρό. Ήταν ο πιο καλός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Όταν ήταν με τα εγγόνια του έπαιζε μαζί τους στο πάτωμα και πάντα οι τσέπες του ήταν γεμάτες με καραμέλες. Όταν ήμουν στην κλινική, δεν περνούσε μέρα που να μη με πάρει τηλέφωνο όταν δεν μπορούσε να έρθει, ήθελε να μαθαίνει αν ήμουν καλά, αν χρειαζόμουν κάτι.
Πώς το βλέπετε το επάγγελμα του συζύγου σας; Ζητά τη γνώμη σας κάποιες φορές;
Το πρόβλημα είναι ότι ο Νικόλας δεν αντιμετωπίζει το επάγγελμα του πολιτικού ως «επάγγελμα» αλλά ως λειτούργημα, το οποίο πολλές φορές έρχεται πρώτο, ακόμη και πάνω από την οικογένειά του. Το δικό του πρόγραμμα καθορίζει και το δικό μας καθημερινό πρόγραμμα, πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο. Θεωρώ πως ο Νικόλας σέβεται την άποψή μου και ακούει με πολλή προσοχή τα προβλήματα που του επισημαίνω, αφού κρίνω ότι τα αντιμετωπίζουν και άλλες μητέρες και γυναίκες. Του προσφέρω δηλαδή μία άλλη σκοπιά για τα προβλήματα της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν όλα τα νοικοκυριά.
Θα σας ενδιέφερε ποτέ να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι πολιτικός. Είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και σίγουρα δεν θα άντεχα να είμαι σε έναν τέτοιο χώρο. Πιστεύω, εξάλλου, ότι ο πολιτικός της οικογένειάς μας με εκφράζει και τον εμπιστεύομαι, οπότε ένας είναι αρκετός.
Αφήνετε ποτέ λόγω υποχρεώσεων ατημέλητο τον εαυτό σας;
Δυστυχώς ναι, επειδή στις επτά το πρωί που ξεκινά η μέρα μου δεν έχω πολύ χρόνο για περιποίηση. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως αχτένιστη ή ασουλούπωτη, πολλές φορές όμως λόγω των παιδιών δεν προλαβαίνω να πάω, για παράδειγμα, στο κομμωτήριο.
Ποιο είναι αυτό που προσπαθήσατε αλλά για κάποιο λόγο δεν καταφέρατε να πραγματοποιήσετε;
Δεν είμαι άνθρωπος που ξεκινά και αφήνει κάτι στη μέση. Συνήθως όταν αρχίζω κάτι, πάντα το τελειώνω. Πιστεύω ότι στα 36, ξέρω ακριβώς τι και πόσο με παίρνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παίρνω ρίσκα.
Ποια είναι τα επόμενα πλάνα σας;
Τα επόμενά μου πλάνα... Τώρα είναι καλοκαίρι, να περάσουμε καλά και πλάνα από το Σεπτέμβρη.
Πείτε μου τότε έναν κοντινό σας στόχο.
Πρόσφατα έχω αναμειχθεί πιο ενεργά με τον Ερυθρό Σταυρό. Είναι μία ενασχόληση που πραγματικά με γεμίζει, καθώς ο Ερυθρός Σταυρός έχει μέσα από δεκαετίες και σε πραγματικά δύσκολες ώρες βοηθήσει χιλιάδες συνανθρώπους μας. Ως μέλος πλέον του συμβουλίου, θέλω να μπορέσω να ευαισθητοποιήσω όσο πιο πολύ τους νέους για τον εθελοντισμό, γιατί δυστυχώς για να μπορέσει να λειτουργήσει ένας τέτοιος οργανισμός χρειάζεται εθελοντές. Όλοι οι εθελοντές δουλεύουν όλα αυτά τα χρόνια χωρίς κανένα αντάλλαγμα, σιωπηλά, εκτελώντας το καθήκον τους. Όταν ακούω τους «παλιούς» να περιγράφουν τι έχουν κάνει μέσα από τα χρόνια προσφοράς τους, τόσο πιο πολύ θέλω να ανήκω στον Ερυθρό Σταυρό.
Και μια και πιο πάνω μιλήσαμε και για το καλοκαίρι, τι θα κάνετε;  
Αυτό που θέλω και ελπίζω είναι να είμαστε και οι έξι αγκαλιά σε μια παραλία.