Εμείς οι γυναίκες πρέπει να είμαστε γενετικά προγραμματισμένες στον μαζοχισμό, και δεν αναφέρομαι στην χαλάουα, στα τσιμπιδάκια, στα τακούνια κι όλα όσα φέρνουν πόνο, αλλά στην εμμονή μας να πηγαίνουμε στο κομμωτήριο.
Θεωρητικά, η διαδικασία του κομμωτηρίου, έχει να κάνει με το σκεπτικό ότι πας, σε περιποιούνται, σου μιλάνε στον πληθυντικό και βγαίνοντας από κει, είσαι ΠΙΟ όμορφη απ’ ότι όταν μπήκες. Αλλιώς, ποιο το νόημα; Να είσαι περιποιημένη και μες την μόδα;
Αν μοιάζω με μαϊμού, τι να το κάνω;
Παλιά είχα ένα όμορφο μακρύ μαλλί ελεύθερο, ήταν πρόκληση για τις πανταχού γωνιακές κομμώτριες.
«Μα έλα να στο κόψω λίγο, κοίτα πως είναι.»
Κοιτάς το κεφάλι τους με το ξανθό μαλλί (μερικές το’ χουν κατάμαυρο για «σπάσιμο»), ένα μαλλί που προσδίδει το προσωπικό τους γούστο και επιμένεις.
Εκεί αρχίζουν άλλο τροπάριο, της τρομοκρατίας.
«Μα αν δεν στα κόψω να δυναμώσουν, θα έρθουν εξωγήινοι από τον ουρανό και θα με βιάσουν.»
Και μπορεί για την χαμένη της αθωότητα να μην νιώθεις τύψεις, όμως μια τύψη που για χάρη της ομορφιάς, έχασες την ουσία, την νιώθεις και μ’ αυτόν τον έξυπνο τρόπο σε πείθει ότι θέλει το καλό των μαλλιών σου και γι’ αυτό και στο θυμίζει.
Και εκεί κάνεις το μοιραίο λάθος. Λες «εντάξει».
Γιατί πριν, δεν μπορεί να σε πλησιάσει με το ψαλίδι, ενώ τώρα…είναι οπλισμένη.
Και θα σου πει «ναι» σε ότι της πεις και θα κάνει τα δικά της, ή θα σε αντικρούει σε ότι ζητήσεις με ένα «δε γίνεται»
Δεν μιλάς, κάνεις την προσευχή σου να κατάλαβε τι ήθελες…άλλωστε δείχνει τόσο σίγουρη.
Βλέποντας τις απίστευτα μεγάλες τούφες μαλλιών να πέφτουν, επισημαίνεις ότι είναι μόνο ένα «καθάρισμα των άκρων», και σε διαβεβαιώνουν για το αποτέλεσμα.
Έτσι έχασα τα μαλλιά που είχα αποκτήσει με τον κόπο του τοκετού μου.
Δεν με έφτανε αυτό ήθελα να τους κάνω και ανταύγειες! Το απόλυτο κίτρινο σε χοντρές λωρίδες, γύρω στα 6-10 εκατοστά η μια..
Φταίω κι εγώ. Δεν προσδιόρισα τι χρώμα θέλω, πήγα και κάθισα στην καρέκλα.
Ξεχάστηκα διαβάζοντας τα περιοδικά μου.
Δύο φορές σήκωσα το κεφάλι μία για να πω ότι δεν το θέλω πολύ έντονο κίτρινο άσπρο, ήθελα να δένει καλά με το πιο σκούρο χρώμα μου. Έγινα λες και με έγλυψαν μπανάνες και ότι τους άρεσε πιο πολύ η αριστερή πλευρά μου.
Όπως και να ‘χει γίναμε ο καμβάς τους και το αστείο είναι ότι τις πληρώνουμε για να κάνουν τα δικά τους.
Είναι μαζοχισμός αυτός, ή δεν είναι;
Βγήκα από το κομμωτήριο 70 ευρώ φτωχότερη, η αριστερή μου πλευρά τυφλώνει στον ήλιο, η δεξιά είναι σαν ζέβρα. Το κούρεμα ήταν στραβό και άθλιο. ‘Όμως το κράτησα για να λέω σε όλους ποιος κομμωτής μου το έφτιαξε.
Στο κάτω- κάτω, το ταλέντο δεν πρέπει να κρύβεται!
