Μπορούν και τώρα, 32 χρόνια μετά που τα έγραψε σε συνέχειες άρθρων στον «Κήρυκα», τα κείμενα, κι οι αναλύσεις κι η κριτική του Τάσσου Παπαδόπουλου, για τα σχέδια «λύσης» του Κυπριακού, να διδάσκουν. Να εκπαιδεύουν. Και να παιδαγωγούν πολιτικά όσους βαλθούν να τα μελετήσουν.

Μπορούν και σήμερα, οι εξονυχιστικές ορθοτομήσεις που δημοσίευε ως Δημόκριτος και ως Λυσίας το 1984 - 85, λ.χ. για το «Αμερικανικό Σχέδιο 1978» (Αμερικανο-Καναδο-Βρετανικό, η πλήρης ονομασία του) και, πολύ περισσότερο, η εύτολμη κριτική του για το πώς το «διαχειρίστηκε» η τότε κυβέρνηση Κυπριανού του «Μίνιμουμ Προγράμματος» της συνεργασίας ΑΚΕΛ-ΔηΚο κι η τότε πολιτική ηγεσία, να φωτίσουν επαρκώς και τον σημερινό «σκελετό λύσης» τής 11ης Φεβρ. 2014 που συνομολόγησε με τον Έρογλου και διαπραγματεύεται απ’ τον Μάιο 2015 με τον Ακιντζί ο νυν πρόεδρος Αναστασιάδης.

Ίσως αυτή είν’ η σπουδαιότερη αξία αυτού του πολύ σημαντικού βιβλίου, «Τάσσος Παπαδόπουλος - Τα “σχέδια” για το Κυπριακό από το 1956 ως το 1984 - “Υπήρξαν” και “χάθηκαν” ευκαιρίες για λύση;», των εκδόσεων Πατάκη, με εισαγωγή κι επιμέλεια Πέτρου Παπαπολυβίου, που θα παρουσιάσουν απόψε, 19:00, στη Δημοσιογραφική Εστία, ο δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος κι ο πανεπιστημιακός Γιώργος Κέντας.

Ασχέτως της όποιας κομματικής ή προσωπικής στάσης ενός εκάστου, υπέρ ή εναντίον του αείμνηστου Τάσσου, άπαντες μπορούν να ωφεληθούν. Οξύνοντας τις δυνατότητες της πολιτικής τους σκέψης. Απ’ τις ακριβέστατες ακτινογραφίες κι αξονικές τομογραφίες που ο Τάσσος διενήργησε, γράφοντας στον εβδομαδιαίο «Κήρυκα» επί 16 μήνες, κάθε Σάββατο απόγευμα, μ’ ένα μπλε στυλό BIG, τα 57 άρθρα του, για τα «σχέδια» Χάρντινγκ, Ράντκλιφ, Μακμίλαν, Άτσεσον και το Αμερικανικό.

Προκειμένου (κι αυτό ήταν το σημαντικότερο) να εξοπλίσει, τότε, τον Ελληνισμό, σε Κύπρο και Ελλάδα, με το απαραίτητο Οπλοστάσιο Γνώσης και τα Πυρομαχικά Επιχειρημάτων, ώστε ν’ αντιμετωπίσει, ν’ αποκρούσει και ν’ απορρίψει, το 1984-85, το τότε «σχέδιο λύσης» υπό την επωνυμία Δείκτες Κουεγιάρ…

Τα χειρόγραφα του Τάσσου δεν υπάρχουν σε καμιά… συλλογή. Ήταν αποστολή της ικανής κυρίας Τούλας Τρύφωνος, εθελόντριας «κέρβερου επιλοχία» του «Κήρυκα», μετά τη δημοσίευσή τους να τα καταστρέφει… Ήταν - νομίζουμε - πάντα η σεμνότητα κι η ντροπαλότητα του Δευκαλίωνος της ΕΟΚΑ να μην εμφανίζεται με τις δάφνες του Δημόκριτου και του Λυσία. Διότι το προέχον ήταν, τότε, η απόκρουση και η απόρριψη της «λύσης Κουεγιάρ». Κι επετεύχθη:

Εξοπλίζοντας έκτοτε τον Ελληνισμό, με Γνώση & Επιχειρήματα.Για την μετέπειτα, 1992, Απόρριψη και της «λύσης Γκάλι». Και της «λύσης Ανάν» το 2004. Και σήμερα, μετά από 32 χρόνια, για την απόκρουση της ομογάλακτης κι ομοουσίως αποκρουστικής και τρισχειρότερης «λύσης Αν.Ακ.» (Αναστασιάδη - Ακιντζί). Για όσες και όσους το μελετήσουν…

Ερώτηση

Ποιων άραγε ενταύθα πανεπιστημίων επιστημονικές έρευνες, ψυχολογίας, ψυχιατρικής, κοινωνικής ψυχολογίας, πολιτικής ψυχολογίας, ψυχοπαθολογικού παλιμπαιδισμού, θα διερευνήσουν και θα διαλευκάνουν τις συμπεριφορές του Κόμματος του Εμφύλιου Διχασμού, που εν έτει 2016 τυπώνει στην κυριακάτικη κομματική του εφημερίδα και μοιράζει στην κομματική του νεολαία, αφίσες με την φωτογραφία του εκλιπόντος τον Ιανουάριο 1974 αρχηγού της ΕΟΚΑ 1955-59 στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή; Πώς ερμηνεύεται κλινικά (και πολιτικά βεβαίως) η τοιούτου είδους και έκτασης νεκροφιλία;