Eίναι απόλυτα αναγκαίο και δίκαιο, τα προσφυγικά σωματεία να στηριχτούν περισσότερο από το κράτος. Να αναβαθμισθούν ριζικά οι σχεδιασμοί, ώστε τα σωματεία αυτά να μπορέσουν να διατηρηθούν όρθια. Και όταν μιλάμε για προσφυγικά σωματεία, δεν αναφερόμαστε μόνο στα μεγάλα της Α’ κατηγορίας.
Μιλάμε και για πολλά μικρά προσφυγικά σωματεία, που αποτελούν πραγματικά σύμβολα αγώνα και επιστροφής σε χωριά όπως είναι η Άσσια, η Λύση, η Βατυλή, η Φιλιά, η Αυλώνα, η Κυρά, το Τρίκωμο, η Περιστερώνα, η Ζώδια, η Μια Μηλιά, το Δίκωμο, η Κυθρέα, το Λευκόνοικο, η Λάπηθος και πολλά άλλα.
Ομάδες αυτών των κοινοτήτων έχουν, δυστυχώς, γονατίσει και έχουν καταρρεύσει. Και το ότι διαχρονικά αυτή η Πολιτεία άφησε προσφυγικά σωματεία από ξακουστές μας κοινότητες να σβήσουν, αποτελεί πραγματική ιεροσυλία.
Πού είναι ο ο Μαυρομμάτης Λάρνακα Λαπήθου, ο ΑΠΟ Κυράς, οι Χύτροι Κυθρέας, η ΑΕΜ Αγ. Βασιλείου, ο Νέος Αιώνας Τρικώμου, ο ΑΣΟ Βατυλής, ο Παρθενώνας Ζώδιας, η ΕΝΑ Ασωμάτου, η ΑΤΕ ΠΕΚ Σκυλλούρας, το Θ.Ο.Ι. Φιλιάς, η ΛΑΑΛ Λύσης και αρκετά άλλα;
Το να σβήσει ένα σωματείο επειδή κάνει τρελές μετεγγραφές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, πέραν των δυνατοτήτων του τόπου μας αλλά και της κοινής λογικής, αποτελεί δική του επιλογή. Και δεν πρέπει να μέμφεται κανέναν. Αλλά, το να φεύγουν από το προσκήνιο μικρές ομάδες επειδή δεν τυγχάνουν της επιβαλλόμενης κρατικής στοργής, είναι απαράδεκτο.
Ένας τόπος που αγωνίζεται για επιβίωση και επανένωση, πρέπει να κρατά όρθια τα σύμβολα των χωριών και των κοινοτήτων του. Και αυτά τα σύμβολα βρίσκουν την έκφρασή τους μέσα από την ομάδα. Όταν την αφήνουμε να χαθεί, είναι σαν να χάνεται η ιστορία μας. Και όταν η ιστορία ξεθωριάζει και σβήνει, τι μπορείς να διεκδικείς;