Την αδήριτη εσωτερική ανάγκη επικράτησης του ενός ανθρώπου σε βάρος του άλλου, δηλαδή αυτό που εννοούμε με τη λέξη φιλοπρωτία, η οποία εκφράζεται κατ' απόλυτον τρόπο με το ένστικτο της επιθετικότητας (και με όλες τις μεταμφιέσεις αυτού του ενστίκτου) ο ελληνικός πολιτισμός τιθάσευσε κατά ένα μεγαλοφυή και μοναδικό τρόπο, μέσω του αθλητισμού, ο οποίος (αν θέλουμε να τον συμπιέσουμε σε έναν ορισμό) δεν είναι τίποτε άλλο από την επιδίωξη της επικράτησης, δηλαδή της κατάκτησης της νίκης μέσω της ευγενικής άμιλλας και τον αγώνα.

Αυτές οι τέσσερις λέξεις μέσω της ευγενικής άμιλλας είναι το κλειδί της φιλοσοφίας του αθλητισμού και του λόγου ύπαρξής του. Απ' ό,τι γνωρίζω, δεν υπάρχει αντίστοιχη έννοια σε άλλη γλώσσα ή και πολιτισμό. Είναι η στέρεη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος το οικοδόμημα του αθλητισμού, αλλά και εκείνο που δίνει την κοινωνική διάσταση του φαινομένου. Γιατί με την ευγενική άμιλλα η καθολική ανθρώπινη ανάγκη προβολής και επικράτησης περνά μέσα από τον αγώνα για να νικήσουμε πρώτα και κύρια τον ίδιό μας τον εαυτό, βελτιώνοντας και ξεπερνώντας τον. Στην προσπάθεια αυτή, δεν αποκλείεται η υπερβολή, αλλά δεν αποδέχεται την προσβολή, το ψέμα και τη μείωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Τεράστια σημασία έχει εδώ ο τρόπος, η μέθοδος και η διαδικασία που χρησιμοποιείται για να επιτευχθεί ο στόχος.

Ο αθλητικός αγώνας είναι παντελώς απαλλαγμένος από κάθε είδους υποκρισία ή εξαπάτηση του αντιπάλου. Η κατάκτηση της νίκης μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, με δόλιο τρόπο, πέραν του γεγονότος ότι κάτι τέτοιο αναιρεί την αθλητική διαδικασία, καθίσταται αδύνατος. Όταν οι αθλητές αγωνίζονται στα στάδια, έχουν τους αντιπάλους σαν ανταγωνιστές. Ο εχθρός, όμως, είναι για όλους κοινός. Είναι το σώμα του καθενός, τα όρια και η αντοχή τους, που εξωθούνται στα άκρα από το ανθρώπινο πάθος για την κατάκτηση της νίκης, που οι αρχαίοι Έλληνες τη θεοποίησαν, της έβαλαν φτερά και την απεικόνιζαν να κάθεται στην ανοικτή παλάμη του Δία.

ΝΤΙΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ