Από τις αρχές Οκτωβρίου 2011, με απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Ιουλίου 2011, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) προχώρησε κλιμακωτά σε πολιτική αποκατάσταση του θρυλικού Άρη Βελουχιώτη, «καπετάνιου» του ΕΛΑΣ και στελέχους του ΚΚΕ, και σε κομματική αποκατάσταση άλλων δύο σημαντικών στελεχών του Κόμματος, του Νίκου Βαβούδη και του Νίκου Ζαχαριάδη (Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ 1935-1956).

Πρόκειται για ηγέτες του ελληνικού κομμουνισμού που σφράγισαν με τη δράση τους την περίοδο πριν, στη διάρκεια και αμέσως μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα που προκάλεσε το ΚΚΕ (1946-1949), και που καθαιρέθηκαν και διαγράφηκαν από την τότε ηγεσία του Κόμματος σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, καταγγελλόμενοι ως «εχθροί του κόμματος», «φραξιονιστές», «πράκτορες του εχθρού», «τυχοδιώκτες» και «ύποπτα στοιχεία».

Η αποκατάσταση των τριών αντρών, μισό αιώνα μετά το θάνατό τους, από τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ (που τώρα θεωρεί ότι είχαν δίκιο στις επιλογές τους, που τότε επέσυραν την ανελέητη δίωξη και καταδίωξή τους από τους πρώην συντρόφους τους), αποκαλύπτει γι' άλλη μια φορά αυτήν που θα μπορούσε να αποκληθεί πολιτική ψυχοπαθολογία του σταλινικού μηχανισμού, όχι μόνο μέσα στο ΚΚΕ, αλλά σε κάθε κομμουνιστικό οργανισμό που σκέφτεται και συμπεριφέρεται σαν αυτό.

Ποια ψυχοπαθολογία; Αυτήν που «σπρώχνει» το Κόμμα να στιγματίζει, να απομονώνει και να συντρίβει ηθικά, πολιτικά -συχνά και φυσικά- τον οπαδό, μέλος ή στέλεχός του, επειδή κάποια στιγμή διαφώνησε σε ένα ζήτημα με την επίσημη γραμμή του Κόμματος, για να έρθει δέκα χρόνια μετά, είκοσι χρόνια μετά, ή πενήντα χρόνια μετά, να «αποκαταστήσει» τη μνήμη τού, νεκρού πια, στιγματισμένου. Χωρίς καν να ζητήσει ρητά και απερίφραστα «συγγνώμη» από την οικογένειά του.

Ένα μέρος της ψυχοπαθολογίας του σταλινικού ΚΚΕ αποκαλύπτεται με τον τρόπο που πέθαναν και οι τρεις αποκαταστημένοι σήμερα άντρες, ως αποτέλεσμα της δράσης τους μέσα από τις γραμμές του Κόμματος.

Τόσο ο Άρης Βελουχιώτης, όσο και ο Νίκος Βαβούδης και ο Νίκος Ζαχαριάδης αυτοκτόνησαν σε διαφορετικό χρόνο και χώρο, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, αλλά και οι τρεις στο όνομα και για την τιμή και τη δόξα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Ο Άρης Βελουχιώτης, ηγέτης του αντάρτικου ΕΛΑΣ που είχε έρθει σε ρήξη με το ΚΚΕ, γιατί αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (ενώ το Κόμμα, την είχε υπογράψει), διαγραμμένος από το Κόμμα ως «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο», περικυκλώθηκε στις 15 Ιουνίου 1945 με τους άντρες του σε χαράδρα του Αχελώου ποταμού στην Άρτα, από ομάδες του Εθνικού Στρατού και της «Εθνοφυλακής», που είχαν σταλεί να τον καταδιώξουν και να τον συλλάβουν.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα Άγγελου Λύκκα, δεξιού αντάρτη της «Εθνοφυλακής», είδε το πτώμα του Άρη «με το κεφάλι προς την κατηφόρα, μέσα στα αίματα και με τα έντερα έξω από την κοιλιά». Είχε τραβήξει και πυροδοτήσει τη χειροβομβίδα του στην κοιλιά του, για να μην πιαστεί ζωντανός από τους διώκτες του. Την ίδια μέρα του θανάτου του, η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την απόφαση της Κ. Ε. του ΚΚΕ για τη διαγραφή του από το κόμμα, ως «προδότη του κόμματος»…

Για να μην πιαστεί ζωντανός από τους διώκτες του, αυτοκτόνησε το Νοέμβριο 1951 και ο Νίκος Βαβούδης, αυτοπυροβολούμενος στο κεφάλι. Ήταν ασυρματιστής του παράνομου τότε ΚΚΕ και έμενε σε κρύπτη αθηναϊκού σπιτιού ενός άλλου παράνομου στελέχους του ΚΚΕ, όπου εισέβαλαν δυνάμεις της Ασφάλειας και του στρατού. Τότε καταγγέλθηκε από το ΚΚΕ ως «πράκτορας του εχθρού»…

Το ίδιο αυτοκτονικό τέλος είχε και ο κάποτε πανίσχυρος Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, που ηγείτο του κομμουνιστικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε από το αξίωμά του και διαγράφηκε από το Κόμμα το 1957, ως «σεχταριστής» και «ύποπτος προδοσίας» στη διάρκεια της αποσταλινοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων διεθνώς, όταν ηγέτης της ΕΣΣΔ ήταν ο Χρουτσόφ.

Τον εξόρισαν στο Μπορόβιτσι της βορειοδυτικής Ρωσίας και στη συνέχεια τον εκτόπισαν στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου ζούσε φυλακισμένος σε πλήρη αφάνεια, επιτηρούμενος σε 24ωρη βάση από σοβιετικούς στρατιώτες. Η τότε σοβιετική ηγεσία τού είχε αφαιρέσει και το όνομά του και τον είχε υποχρεώσει να φέρει ταυτότητα με ρωσικό όνομα (Νικολάι Νικολάγεβιτς Νικολάγεφ…).

Την 1η Αυγούστου 1973, ο Ζαχαριάδης βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι-φυλακή του, σε εκείνη την παγωμένη εξορία… είχε ήδη γράψει σε επιστολή του ότι θα αυτοκτονούσε, αφού μάταια έκανε απεργίες πείνας, ζητώντας την αποκατάσταση της φήμης του, την απελευθέρωσή του και την επιστροφή του στην Ελλάδα και στο ΚΚΕ...